На кухні сядзела маладая дзяўчына, назіраючы, як маці гатуе вячэру. Матчыны рукі былі скрозь пакрытыя шнарамі. Урэшце, са шчырасцю дзіцяці яна задала пытанне, на якое доўга не мела адвагі: “Мама, як жа твае рукі сталі такімі брыдкімі?” Маці адказала: “Калі ты была маленькай, аднойчы загарэўся дом, а ты спала ў сваім ложачку наверсе. Я кінулася наверх. Твая коўдра ўжо была ў агні. Я адкінула яе, схапіла цябе і пабегла з хаты. Тады і з’явіліся гэтыя сляды на руках. І дзяўчына сказала: “Мама, я люблю твае шнары”.

Я думаў пра гэтую гісторыю ў Вялікую пятніцу. Цяжка выказацца лепш, чым тая дзяўчына, калі мы глядзім на Крыж: “Я люблю Твае раны, якія вызваляюць мяне і даюць мне надзею на жыццё, якое ніколі не скончыцца.” Няхай Вялікдзень будзе часам новых надзеяў і благаслаўлення.

Fr. Timothy Gallagher, OMV