Здагадваюся, што тым, хто не верыць у Бога, такія думкі могуць здавацца пазбаўленымі сэнсу, невытлумачальным глупствам. Для мяне, аднак, не магло быць у тым ніякіх сумневаў: самая поўная свабода, якую я калі-небудзь зведаў, найглыбейшае пачуццё ўпэўненасці і бяспекі прыйшлі да мяне тады, калі я поўнасцю адмовіўся ад сваёй волі дзеля выканання выключна волі Божай. Чаго мне было баяцца, пакуль я спаўняў Яго волю? Не смерці. Не няўдач, апроч тых выпадкаў, калі мне не ўдавалася дзейнічаць у згодзе з Яго воляй. “Калі Бог за нас, хто супраць нас?” Рашэнне ісці толькі за Ім і перажыванне духоўнай свабоды, якое затым агарнула мяне, сталі маёй найвялікшай радасцю і крыніцай неймавернай унутранай сілы. Бо ўсведамленне таго, што Ён накіроўвае мяне ва ўсіх маіх учынках, што Ён падтрымлівае мяне сваёй ласкай, давала мне невымоўнае адчуванне спакою і мужнасці. Нават у хвіліны чыста чалавечай роспачы разуменне таго, што ва ўсім, што адбываецца са мной, я выконваю волю Божую, развейвала ўсе сумневы і адчай. Якія б выпрабаванні я ні перажываў у той час, якія б беды і цярпенні ні дасведчыў, больш істотным было разуменне таго, што гэта ўсё спаслана мне Богам і служыць Яго Боскаму Провіду. Не заўсёды я мог спасцігнуць глыбіню гэтага Провіду ці прэтэндаваць на разуменне Яго мудрасці, але я быў спакойны, ведаючы, што, дарэшты давяраючыся Яго волі, я тым самым спаўняю яе так дасканала, як толькі магу.

а. Вальтэр Цішэк SJ

Урывак з кнігі "Ён водзіць мяне"